İnternetim olmayınca yeniden televizyona sardım.Survivor ve evlilik programları beni pek açmıyor malum kafam kaldırmıyor insanların boş konuşmasını ve birbirine bağırmasını.Sahi insanlar bundan nasıl zevk alıyor anlamıyorum doğrusu ben insanlar biribirini kırınca,bağırınca üzülüyorum kendim geriliyorum bunları izlemeye nasıl dayanıyorsunuz hele de o çirkef kadınların car car sesleri yok mu ! Resmen kadınlık gururlarını yerle bir ediyorlar para uğruna yazık vallahi çok yazık.
Neyse efenim bir konudan girince çıkmasını bilmiyorum :D Asıl konumuz televizyonda dün akşam bir filme denk geldim aslında uzun zamandır adını çok duyduğum ve izleme listeme aldığım bir filmdi.Üstün yetenekli bir çocuğu anlatınca benim alanıma giriyor malum :D Nedense filmin başından sonuna kadar ağlayıp durdum yine :D Fazlasıyla tesadüflerden oluşan ve mantık hataları çok fazla bir film olmasına rağmen başrolde çocukların olduğu filmler hele de anne-baba sevgisi söz konusu olunca beni bi ağlama tutuyor ki sormayın hala gözlerim acıyor :D Film bittiğinde gözlerim artık kıpkırmızı patlak patlak olmuştu :D Rahmetli Robin Williams'ı da görmek ayrı bir güzeldi öleli 3 yıl olmş be a zaman ne çabuk geçiyor :D
Yetenekli ve karizmatik İrlandalı gitarist ile genç ve güzel çellist New York’taki Washington Square’de karşılaşırlar, ancak bu sıradan bir gece değildir. Büyülü anlar yaşayan ikili bir süre birbirlerinden ayrı düşeceklerdir. Ancak onları ufak bir çocuk bir araya getirecektir: Küçük bir yetim olan August Rush sokaklarda kendi müziğini yapmakta ve sihirli bir güç tarafından korunmaktadır. Küçük August yeteneğini giderek herkese kanıtlamaktadır.
