"Kaderimde tek başına kalmak vardır belki de" ah bu cümle ! Renksizliği,itilmişliği,dışlanmışlığı,yalnızlığı ne de güzel anlatmış bu kitabında Murakami.Baştan sona edebiyat akıyor içime bu adamın romanlarını okurken.Japon edebiyatını bu yüzden çok seviyorum işte.Murakami,Abe şimdilik benim okuduğum ve sevdiğim 2 yazar daha fazla yazar da keşfetmeyi umuyorum,çeviriler geldikçe :)
Şu sıralar malumunuz virüsle uğraşıyoruz okullar tatil oldu ben de bir eğitim kurumunda çalıştığım için benim kurumumda tatil oldu ama idari kadrodan biri olduğum için ben öğrencisiz,öğretmensiz olan bu kuruma gelmek durumundayım tabi şimdilik virüsün seyri ne olur bilemiyorum eğer İtalya da dönecek olursak ülkemizde de OHAL ilan edilip vatandaşlara sokağa çıkma yasağı konabilir.Martın yarısı geldi geçiyor havalar tam da düzeldi bahar geldi derken İzmir de havalar bugünden itibaren yağmur,sel fırtına ayarına geri döndü.Tam da yalnızlığı daha çok hissetmelik mükemmel zamanlar :/ Umarım bu olaylardan da kafayı çizmeden sağ salim çıkmayı başırırız bu yazdıklarım da burada anı olarak kalır ülkece böyle zamanlarda yaşadık deriz :)
Haruki Murakami'den kaderinin gizemini çözmek, içindeki iflah olmaz yaranın kaynağına inmek için büyük bir yolculuğa çıkan bir kahramanın romanı. Kendini "renksiz" bilen Tsukuru Tazaki'nin hikâyesi.
İşte o an, Tsukuru nihayet her şeyi kabullenmeyi başarabildi. İnsanların yürekleri arasındaki bağ yalnızca uyum üzerinden oluşmuyordu. Aksine, bir yaradan diğerine daha derin bağlar oluşuyordu. Acı acıyla, kırılganlık kırılganlıkla yürekleri birbirine bağlıyordu. Elemli çığlıklar olmadan suskunluk, kan toprağa akmadan affediş, insanın içini lime lime eden kayıplardan geçmeden kabulleniş mümkün değildi. İşte bu, gerçek uyumun kökünde var olan şeydi.
(Tanıtım Bülteninden)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder